Terapia ACT jako rozwijająca się perspektywa dla terapeutów

Terapia akceptacji i zaangażowania (acceptance and commitment therapy) to terapia z tak zwanej III fali terapii poznawczo-behawioralnych, która niejako zrewolucjonizowała podejście do pacjenta. ACT przede wszystkim promuje działanie, jednakże nie jest ono przypadkowe. Musi być ono zgodne z wartościami człowieka, które są jedną z części modelu elastyczności psychologicznej, a ten w rozumieniu terapii ACT jest bardzo ważny.

Ważnym aspektem podejścia ACT jest podejście transdiagnostyczne. Oznacza to, że nie skupiamy się na diagnozach według kryteriów diagnostycznych DSM lub ICD. ACT nie chce etykietować pacjentów. Nie jest naszym zadaniem redukcja objawów, a zmiana relacji w stosunku do trudnych myśli czy emocji.

To, co może być ujmujące w terapii akceptacji i zaangażowania to brak podejścia, że coś jest typowo złe lub dobre – pewne mechanizmy potrafią być bardzo adaptacyjne w życiu – np. ucieczka przed groźnym zwierzęciem, a czasem są całkiem dezadaptacyjne – np. ucieczka przed lękiem dotyczącym chodzenia do szkoły i zostanie w konsekwencji w domu. Dążymy w pracy do tego, aby klient sam ocenił użyteczność swojego działania – tak żeby żyć zgodnie ze swoimi wartościami.

Można stwierdzić, że pewnie niejednokrotnie sami podejmowaliśmy walkę z trudnościami, a niełatwo podczas niej jest odpuszczać. Często traciliśmy siły na walce, a skutek bywał mierny. W terapii ACT bierzemy pod uwagę umiejętność odpuszczania – to może oddać nam wiele wolności.

Terapia akceptacji i zaangażowania jest pełna pracy z metaforami, które pomagają w symbolicznej pracy i uzmysławianiu sobie wielu mechanizmów rządzącymi naszym życiem. Jeśli wyobrazimy sobie nasz umysł jako pociąg – nie musimy wsiadać do byle jakiego pociągu, tylko do tego, który nas interesuje i ma zawieźć nas do celu.

W pracy z dziećmi i młodzieżą ten model jest niezwykle przydatny – proponuje pracę nad niezależnością, skupienie się na tym czego tak naprawdę chcemy, a nie od czego chcemy uciekać. Dla nastolatków ważne jest realizowanie tego czego chcą od życia. Możemy uczyć ich bezpiecznego kontaktu ze sobą samym.